Τι είναι το περιεδρικό συρίγγιο και πως δημιουργείται;

Η περιοχή γύρω από τον πρωκτό την έσω επιφάνεια παρουσιάζει πτυχώσεις, όπως ακριβώς και το δέρμα στην έξω επιφάνεια του πρωκτού. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι δυνατό ένα μικρό κομμάτι κοπράνων να σφηνώσει σε μία από τις εσωτερικές πτυχές, προκαλώντας την ανάπτυξη μίας λοίμωξης. Αυτή μπορεί να εξελιχθεί σε απόστημα, βαθιά σε σχέση με την επιφάνεια. Το απόστημα στον πρωκτό μπορεί να ανοίξει σιγά-σιγά δρόμο προς την εξωτερική επιφάνεια του δέρματος του πρωκτού, μόνο του, σε μία προσπάθεια να αυτοπαροχετευτεί και αυτοπεριοριστεί. Στη συνέχεια, το απόστημα κατευθύνεται προς την επιφάνεια, και παροχετεύεται. Με τη διαδικασία δημιουργείται τώρα μία σήραγγα (επικοινωνία) μεταξύ της εσωτερικής και της εξωτερικής επιφάνειας. Η σήραγγα η οποία συνδέεται με την εσωτερική επιφάνεια συνήθως εξέρχεται πολύ κοντά στον πρωκτό, και καλείται Περιεδρικό Συρίγγιο.

 Πως διακρίνονται τα συρίγγια (ταξινόμηση);

Τα περιεδρικά συρίγγια διακρίνονται σε:

(α) Απλά ή σύμπλοκα. Αν έχουν δηλαδή έναν μόνο συριγγώδη πόρο ή περισσότερους, και

(β) Χαμηλά ή υψηλά. Ανάλογα με την θέση, την πορεία και τη σχέση με τον έσω και έξω σφιγκτήρα

Μια λεπτομερής κατάταξή τους είναι:

(α). Επιφανειακό ή υποδόριο συρίγγιο

(β). Ενδοσφιγκτηριακό συρίγγιο

(γ). Διασφιγκτηριακό συρίγγιο

(δ). Υπερσφιγκτηριακό συρίγγιο

(ε). Εξωσφιγκτηριακό συρίγγιο

Τα ενδοσφιγκτηριακά είναι τα πιο συχνά και αφορούν το 70% περίπου των ασθενών, ενώ τα εξωσφιγκτηριακά τα πιο σπάνια. Η προαναφερόμενη ταξινόμηση χρησιμοποιείται από τους χειρουργούς για την επιλογή της κατάλληλης θεραπευτικής προσέγγισης και χειρουργικής τεχνικής.

Μπορεί το Περιεδρικό Συρίγγιο να εμφανιστεί στον καθένα;

Συρίγγια μπορεί να αναπτυχθούν σε όλους μας. Οι περισσότεροι όμως ασθενείς αναφέρουν ιστορικό παλαιότερου αποστήματος, το οποίο παροχετεύτηκε είτε αυτόματα είτε χειρουργικά. Υπάρχει ιστορικό υποτροπιάζοντος αποστήματος ή παροχέτευσης από ένα άνοιγμα ακριβώς δίπλα στον πρωκτό ή σε μικρή απόσταση από αυτόν.

Πως μπορούμε να καταλάβουμε ότι υπάρχει Περιεδρικό Συρίγγιο;

Συνήθως ανευρίσκεται ένα ελαφρώς ερυθρό άνοιγμα στα πλάγια του πρωκτού από το οποίο βγαίνει φλεγμονώδες  υγρό.

Σε ορισμένες περιπτώσεις καθώς ο πόρος (αυλός) του συριγγίου φέρεται από μέσα προς τα έξω μπορεί να γίνει αντιληπτός κάτω από το δέρμα. Σε κάποιες άλλες όμως περιπτώσεις το εξωτερικό άνοιγμα (στόμιο του συριγγίου) ανευρίσκεται χωρίς κάποια άλλη ένδειξη σχετικά με το εσωτερικό στόμιο και την πορεία του συριγγίου.

Με ποιον τρόπο γίνεται η διάγνωση;

Οι τρόποι για να τεθεί η διάγνωση διαφέρουν από ασθενή σε ασθενή ακόμη και εάν υπάρχει υποψία της νόσου. Ο ασθενής εξετάζεται κλινικά, και εφόσον η διάγνωση δεν είναι ασφαλής τότε απαιτείται η διενέργεια κάποιων άλλων εξετάσεων. Στις απαραίτητες εξετάσεις για τη διερεύνηση της ύπαρξης συριγγίου περιλαμβάνονται οι:

Συριγγογραφία: Στην εξέταση αυτή σκιαγραφικό υγρό χορηγείται από το έξω στόμιο του συριγγίου και με τον τρόπο αυτό απεικονίζεται ο αυλός του. Ετσι φαίνει η πορεία του. Η συριγγοραφία μπορεί να γίνει με απλή δηλαδή να γίνει με απλό ακτινολογικό μηχάνημα ή μπορεί να γίνει με αξονική ή μαγνητικό τομογράφο.

Πρωκτοσκόπηση: Διενεργείται με ένα κοντό, κοίλο όργανο το οποίο ονομάζεται πρωκτοσκόπιο, και έχει πάχος και μήκος περίπου όσο και το δάκτυλο σας. Το πρωκτοσκόπιο λιπαίνεται και εισάγεται με ήπιες κινήσεις στον πρωκτικό σωλήνα ο οποίος και εξετάζεται λεπτομερώς, προκειμένου να διαπιστωθεί η ύπαρξη πιθανού εσωτερικού ανοίγματος (στομίου).

Υπερηχογράφημα: Χρήσιμο στη διάγνωση του περιεδρικού αποστήματος στις περιπτώσεις που δε μπορούμε να κατανοήσουμε ακριβώς την πορεία του είναι το διορθικό υπερηχογράφημα.

Μαγνητική Τομογραφία: Μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη για την διάγνωση του συριγγίου, την εντόπιση πιθανών έσω στομίων καθώς επίσης και τη σχέση του συριγγίου με τους σφιγκτήρες μύες. Επίσης είναι δυνατός ο έλεγχος ολόκληρης της περιοχής και ο αποκλεισμός πιθανών άλλων νόσων ή καταστάσεων που μπορεί να σχετίζονται με το συρίγγιο και τροποποιούν τη θεραπεία.

Ποια είναι η θεραπεία για το Περιεδρικό Συρίγγιο;

Η καλύτερη θεραπεία για το περιπρωκτικό συρίγγιο είναι η αφαίρεσή του. Υπάρχουν όμως αρκετές δυσκολίες στην χειρουργική αντιμετώπισή του γιατί ένα συρίγγιο μπορεί να διέρχεται μέσα από πολλούς ιστούς προτού φτάσει τελικά στην εξωτερική επιφάνεια. Κάποιοι από αυτούς τους ιστούς μπορεί να είναι οι  σφιγκτήρες μύες του πρωκτού, οι οποίοι πρέπει να προστατευθούν.

Για αυτόν το λόγο έχουν αναπτυχθεί διάφορες επεμβάσεις κάθε μία από τις οποίες ενδείκνυται σε συγκεκριμένη περίπτωση. Σε όλες αυτές τις επεμβάσεις, το κύριο μέλημα είναι η προστασία των σφιγκτήρων μυών από πιθανή κάκωση ή τραυματισμό. Για να προστατευθούν αυτοί οι πολύ σημαντικοί μύες μπορεί να χρειαστεί να πραγματοποιηθεί η επέμβαση σε δύο στάδια με διαφορά λίγων εβδομάδων.

Η επέμβαση συνήθως διενεργείται με γενική ή με περιοχική αναισθησία (ραχιαία ή επισκληρίδιο). Το είδος της αναισθησίας μπορείτε να το συζητήσετε και να το συναποφασίσετε με τον ιατρό σας προεγχειρητικά.

Τι επεμβάσεις γινόντουσαν;

Στις περισσότερες περιπτώσεις το συρίγγιο αφαιρείται και ο ιστός αφήνεται να επουλωθεί μόνος του. Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως το εσωτερικό τμήμα του συριγγίου μπορεί να εντοπίζεται αρκετά ψηλά στο ορθό. Στην περίπτωση αυτή η επέμβαση πρέπει να γίνει σε δύο στάδια. Στις παλαιότερες κλασσικές τεχνικές χρησιμοποιούσαν ένα ράμμα σέτον, το οποίο μετεγχειρητικά έσφιγγε κάθε τόσο ο χειρουργός, ώστε να κοπεί τελικά το συρίγγιο.

Σε άλλες περιπτώσεις γίνονται προσπάθεια να φαιρεθεί ολόκληρος ο αυλός του συριγγίου (συριγγεκτομή).

Τα καλύτερα αποτελέσματα φαίνεται ότι τα έιχε η συριγγεκτομή με χρησιμοποίηση κρημνού για την κάλυψη του έσω στομίου.

Είναι επίπονες και τι αποτέλεσμα έχουν;

Η επέμβαση συνήθως διαρκεί περίπου μία έως δύο ώρες, αλλά η μετεγχειρητική ταλαιπωρία συχνά ήταν σημαντική γιατί το συρίγγιο παρουσιάζει την τάση να υποτροπιάζει.

Κάποια χρόνια πριν δοκιμάστηκαν συνθετικά υλικά, σκληρυντικοί παράγοντες, βιολογικές κόλλες και ραδιοσυχνότητες για την αντιμετώπιση των συριγγίων αλλά τα όψιμα αποτελέσματα δεν επιβεβαιώσαν την αρχική αισιοδοξία των μεθόδων, και το ποσοστό υποτροπών ήταν υψηλό.

Πρωτοποριακή θεραπεία των συριγγίων με laser χωρίς τομή.

Η εξέλιξη της τεχνολογία στον τομέα των ακτινών laser οδήγησε στην ανάπτυξη νέων ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών για τη θεραπεία των περιεδρικών συριγγίων. Με τη χρήση μίας ειδικής ίνας laser η οποία έχει τη δυνατότητα να επιτρέπει την κυκλοτερή ομοιόμορφη κατανομή της ενέργειας επιτυγχάνεται με φωτοθερμική διαδικασία και χωρίς αφαίρεση (κόψιμο) ιστού η σύγκλιση των τοιχωμάτων του συριγγίου χωρίς να προκληθεί καμία βλάβη στους σφιγκτήρες μύες. Με τον τρόπο αυτό είναι δυνατή η ελάχιστα επεμβατική, ανώδυνη και αναίμακτη αντιμετώπιση των περιεδρικών συρριγίων.

Για την τεχνική χρησιμοποιείται ένα πλέον εξελιγμένο τελευταίας γενιάς χειρουργικό laser 980nm ή 1470nm σε συνδυασμό με τις ειδικές ίνες εκπομπής της ενέργειας, που προαναφέραμε. Ο ειδικός σχεδιασμός των ινών αυτών επιτρέπει και διασφαλίζει την ομοιόμορφη και ασφαλή εφαρμογή της ακτινοβολίας στον αυλό του συριγγίου καθώς η ίνα αποσύρρεται σιγά σιγά. Η εφαρμογή της ακτινοβολίας στο τοίχωμα του συριγγίου έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή του τοιχώματος του πόρου, το οποίο ρικνώνεται και ουλοποιείται, χωρίς αιμορραγία, πόνο και χωρίς την ανάγκη αλλαγών.

Πλεονεκτήματα της θεραπείας με laser

• Η θεραπεία με laser είναι απλή και σύντομη (διαρκεί 15-30 λεπτά)
• Είναι αναίμακτη και εντελώς ανώδυνη προσφέροντας ικανοποιητικό κλινικό αποτέλεσμα (με βάση τα υπάρχοντα έως σήμερα δεδομένα).
• Δεν απαιτείται νοσηλεία, παρά μόνο ολιγόωρη παραμονή και έχει μηδενικό χρόνο ανάρρωσης.
• Δεν υπάρχει τραύμα, δεν απαιτούνται επώδυνες χειρουργικές αλλαγές και χρήση επιθεμάτων μετά από το χειρουργείο
• Είναι ασφαλής μέθοδος και μπορεί να εφαρμοστεί ανεξαρτήτως του μήκους του συριγγίου, ακόμη και σε σύνθετα συρίγγια με δύσκολη ανατομία.
• Ο ασθενής δεν εκτίθεται σε κινδύνους μολύνσεων ή άλλων επιπλοκών (διαπύηση τραύματος, αιμορραγία, κ.λ)
• Η επέμβαση δεν απαιτεί καμία τομή, δεν αφήνει καμία ουλή και η μετεγχειρητική εικόνα της περιοχής συνοδεύεται από άριστο αισθητικό αποτέλεσμα.
• Το βασικότερο όλων είναι μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο τρυματισμού των σφιγκτήρων και την πιθανότητα εμφάνισης ακράτειας μετεγχειρητικά.

Βέβαια θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι όπως κάθε μέθοδος και τεχνική έτσι και αυτή πολύ πιθανό να συνοδεύεται από υποτροπή (δηλαδή να χρειαστεί επανάληψη), να παρατηρηθούν επιπλοκές (αν και εξαιρετικά σπάνιες), ενώ υπόκειται και σε περιορισμούς (δηλαδή δε μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις περιπτώσεις). Σε γενικές γραμμές όμως είναι μία ανώδυνη, εύκολη, ασφαλής μέθοδος ειδικά για μεσαία και χαμηλά συρίγγια.